«Браму скарбаў сваiх адчыняю... Чакаю спагаднага, блiзкага сэрца, але ж брама адчынена ўсiм... Хай заходзяць! Прыняць iх гатоў. Цярплiва, пакорна прымаю: добрым манерам я добра наўчыўся. Дабра прыхавана нямала: залатога смутку багатыя скрынi, самацветнай бяссiльнасцi доўгiя нiзкi, бясцэннае роспачы буйныя зернi...»З успамiнаў паўстае чалавек чулы i разумны, сумленны i таленавiты. Якi ў высылцы грае сваiм дзецям на скрыпцы i чытае ўслых «Песнь пра Гайявату», прадае адзiную сваю ўцеху - прыёмнiк, каб заплацiць доктару, якi лечыць дачку. Зачароўвае студэнтаў лекцыямi так, што прыходзяць нават тыя, каго лекар звольнiў па хваробе. Працуе па 12 - 16 гадзiн у суткi. I любiць з'ядаць ружаваты, мяккi кончык лiста аеру...